¡Buenos días!

Maandag 4 januari, ontbijt in hotel Santa Maria in Cusco, Perú, met op de achtergrond opgewekte panfluitmuziek en veel ‘buenos días’ om me heen. Ik ben in Zuid-Amerika! Een vriendelijke mevrouw vraagt waar ik vandaan kom en of ik al naar Machu Picchu ben geweest. ‘Soy de Holanda’, antwoord ik en zeg dat ik woensdag en donderdag ga. Dat schijnt ze zowaar te begrijpen. Muy bien! Ze is verbaasd dat ik alleen op reis ben maar verzekert me dat ‘Jesús’ altijd bij me is. Ze zijn hier zeer katholiek.

Cusco

De dag ervoor ben ik van Lima - de hoofdstad van Perú - naar Cusco gevlogen, over de besneeuwde bergtoppen van de Andes. Cusco ligt op 3400 meter hoogte maar gelukkig heb ik nauwelijks last van hoogteziekte, alleen wat vage hoofdpijn en een beetje kortademig door de ijle lucht. Uit ervaring (Bolivia) weet ik dat het veel erger kan zijn.

Cusco is een levendig stadje met steile straatjes, een gezellig plein, een mooie kathedraal, veel kerken en kloosters, goed onderhouden Spaans-koloniale (17/18e-eeuwse) gebouwen en een Incatempel. Overal op straat proberen lokale verkopers - al dan niet in kleurige klederdracht - hun waren te slijten. Het straatbeeld wordt verder gedomineerd door een bonte verzameling backpackers en andere toeristen voor wie Cusco de uitvalsbasis is voor Machu Picchu en de Sacred Valley.

Alpaca en cavia

Tijdens mijn bezoek aan het Incamuseum raak ik aan de praat met een stel uit North Carolina dat vooral geïnteresseerd is in de Peruaanse cuisine. Ik krijg het advies om een nabijgelegen restaurant te bezoeken waar de alpacasteak werkelijk ‘amazing’ schijnt te zijn. Als vegetariër en non-culi kan ik niet zoveel met die tip, maar ik vraag beleefd of ze de lokale delicatesse ‘cuy’ (cavia) ook al hebben geproefd. Dat zouden ze zeker gaan proberen. Overigens hangt in de kathedraal in Cusco een schilderij van het Laatste Avondmaal waar cavia op tafel staat. Geen Broodje Aap maar een grapje van de plaatselijke kunstenaar. Voor mij die avond geen alpaca of cavia maar gezonde quinoasoep in een restaurantje met... panfluitmuziek.

Machu Picchu

Hoogtepunt deze week is mijn tweedaags bezoek aan Machu Picchu, in een groep met twee Duitsers, een Amerikaan en een Portugese, onder leiding van de lokale gids Felipe. De wandeling ernaartoe over de Incatrail blijkt een pittige onderneming: ’s ochtends om 4 uur met een busje vanuit Cusco naar het dichtstbijzijnde treinstation in Ollantaytambo (2 uur rijden), vervolgens 1,5 uur met een lokale trein naar het startpunt van de ‘hike’, om daarna ruim 7 uur door de klamme jungle van de Andes een kleine 20 kilometer af te leggen (veel bergop), alvorens rond 15 uur aan te komen bij de ‘Sun gate’ (‘Intipunku’). De ontberingen worden ruimschoots beloond want vanaf dit punt strekt Machu Picchu zich in volle glorie voor je uit. Alle lyrische verhalen die je hierover leest, zijn waar: het is werkelijk een adembenemende plek, verscholen tussen de machtige bergen van de Andes.

Verborgen stad

De Incastad is rond 1650 gebouwd en na een eeuw om onduidelijke redenen tijdens de Spaanse overheersing weer verlaten. Machu Picchu is nooit door de Spanjaarden ontdekt (noch vernietigd) en daardoor vrijwel helemaal intact gebleven. Het was de Amerikaanse onderzoeker Hiram Bingham die de ruïnes in 1911 ontdekte en zich heeft ingezet voor het behoud en de restauratie ervan.

De volgende ochtend sta ik weer om 5 uur naast mijn bed en zit om 6 uur in de bus van Aguas Calientas naar Machu Picchu om de zonsopkomst te aanschouwen. Een bijzondere ervaring om te zien hoe de verborgen stad langzaam uit de mist oprijst. Felipe geeft een uitgebreide rondleiding in redelijk verstaanbaar Engels. De paar woorden Quechuan (de lokale taal) die hij me leert, zijn helaas niet blijven hangen.

De wereld is klein

Vermoeid, enigszins verbrand (het is ruim 27 graden) maar met veel mooie beelden in mijn hoofd zit ik tijdens de terugreis naar Cusco naast een docent uit Ohio die jarenlang in Keulen heeft gewoond en vraagt of ik misschien de stad Heerlen ken. Laat ik daar nou geboren zijn. De wereld is klein...

Morgen vlieg ik terug naar Lima, waar ik 1 of 2 dagen blijf. Daarna ga ik per bus noordwaarts, richting Trujillo. Wordt vervolgd.

¡Hasta luego!