Maandag 18 januari, ik word om 7 uur wakker door luid gezang uit de kerk tegenover mijn hotel. De mis duurt anderhalf uur. Om 11 uur en 19 uur zijn er nog twee diensten en op zondag kun je maar liefst zes keer naar de kerk. In Cuenca, Ecuador, viert het geloof hoogtij.

Nachtbus

Eigenlijk zou ik op de vrijdag ervoor de nachtbus van Máncora (Perú) naar Cuenca nemen maar daar heb ik van afgezien. Ik voel er bij nader inzien niet veel voor om ’s avonds laat om 23.30 uur op een busstation aan de rand van de stad te staan en heb ook niet veel zin in nachtelijke grensformaliteiten op een verlaten stuk niemandsland tussen Perú en Ecuador, om de volgende ochtend om 7 uur geradbraakt in het hotel aan te komen waar je nog uren moet wachten om in te checken.

Stempels

Geen goed plan dus, die nachtelijke oversteek. Daarom ben ik de volgende ochtend op klaarlichte dag in de bus van Cruz del Sur gestapt om via Guayaquil naar Cuenca te gaan. Jammer van de omweg en de $15 voor het nachtbuskaartje, maar ik voel me hierbij meer op mijn gemak. Overigens valt de grenspassage mee. Ik sta eerst een uur in de rij om Perú te worden uitgestempeld en sluit daarna aan voor het loket waar ik de benodigde stempels voor Ecuador krijg. Het gaat er gemoedelijk en vriendelijk aan toe. Niet al te vlot, maar dat heb ik tot nu toe hier nog niet meegemaakt. Ook ik heb geen haast...

Hoofdpijn

Onderweg wordt het uitzicht lange tijd bepaald door bananenplantages. Ik zit naast een Ecuadoriaan wiens Engels net zo goed is als mijn Spaans. Hij zit al sinds Argentinië in de bus en moet naar Quito. Uit zijn gebaren maak ik op dat hij hoofdpijn heeft vanwege de lange reis en ik bied hem ‘medicina’ aan. Nog 10 uur afzien voor ‘m. Als Guayaquil in zicht komt, hoost het onophoudelijk en is het bijna tropisch warm.

Pracht en praal

De volgende ochtend reis ik door naar het mooie stadje Cuenca. Ook hier weer veel koloniale pracht en praal, kerken en kathedralen, pleinen en parken, overal straathandel en mannen en vrouwen met de bekende strooien Panamahoeden (die eigenlijk Monte Christihoeden heten, naar de maker ervan). Het valt me op dat van de weinige toeristen het merendeel bestaat uit iets te luidruchtige Amerikaanse senioren in iets te strakke shorts en dito shirts. Mijn Lonely Planet maakt geen melding van dit fenomeen.

Cotopaxi

In Centraal-Ecuador zijn nogal wat vulkanen te vinden, vandaar dat ik na een paar dagen - uiteraard weer per bus - doorreis naar Latacunga, een stadje ca. 80 kilometer ten zuiden van de hoofdstad Quito. Van hieruit is de vulkaan Cotopaxi (6000 meter) makkelijk te bereiken. Cotopaxi is een van de actiefste vulkanen in Ecuador en heeft in augustus 2015 nog voor de nodige opschudding gezorgd door een enorme asregen uit te spuwen. Sindsdien zijn beklimmingen naar de top verboden maar het omringende Parque Nacional Cotopaxi is wel open voor het publiek. Met gids Diego, een Française en een student uit El Salvador ga ik een hele dag dit prachtige natuurgebied in. Helaas blijft de met sneeuw en ijs bedekte top van de vulkaan in nevelen gehuld maar het schijnt dat op een heldere dag de top zelfs vanuit Quito te zien is. Wie weet, krijg ik een tweede kans. Verder ook geen spoor van de fameuze condor, of het moet het karkas zijn van een rund waaraan hij zich tegoed heeft gedaan.

Op de markt

Vanuit Latacunga bezoek ik ook de weekmarkt in het nabijgelegen gehucht Saquisíli. Op dit soort lokale markten kan ik uren rondlopen. Er wordt van alles aangeprezen: groenten, fruit en kruiden in allerlei geuren en kleuren, huishoudelijke artikelen, diverse soorten groot- en kleinvee zoals levende en dode schapen, kippen, vissen, gegrilde varkenskoppen en geroosterde cavia’s: teveel om op te noemen. Vrouwen - vaak met baby’s op hun rug - staan er in grote pannen soep te roeren, oma’s plukken kippen kaal en mannen sjouwen met balen bonen, rijst, quinoa en mais. Een lust voor het oog.

Pepperspray II

Goed nieuws over de pepperspray. Die is, na een reis van meer dan vijf weken, bij mijn hotel in Cusco bezorgd. Het slechte nieuws is dat ik daar al twee weken geleden ben vertrokken. Ik hoop maar dat ze, als ze het pakketje openen, niet denken dat het deodorant is.

Zaterdag 23-1 ben ik per bus op weg gegaan naar Quito, waar ik tot woensdag 27-1 blijf. Van daaruit vertrek ik voor een week naar de Galápagoseilanden. Wordt vervolgd.

¡Hasta luego!