Maandag 25 januari, ik overwin mijn hoogtevrees en stap in de ‘TelefériQo’. Ruim 15 minuten bungel ik tussen hemel en aarde alvorens de kabelbaan me op een hoogte van 4100 meter boven Quito afzet. Kilometers ver kijk ik over de hoofdstad van Ecuador uit. De stad ligt in het dal en tegen de berghellingen van de Andes aan en beslaat zo’n 30 km2. In de verte, op 80 kilometer afstand, kan ik met enige fantasie de besneeuwde top van de vulkaan Cotopaxi onderscheiden.

Adembenemend

Op deze zonovergoten dag is het uitzicht adembenemend, een definitie die overigens beter past bij de binnenstad. Vanaf de top van de berg is goed te zien dat er over de stad een grauwsluier van smog hangt vanwege de vele taxi’s en vooral bussen die gitzwarte roetwolken uitstoten. In Ecuador staat het milieu nog niet hoog op de agenda.

'Shawarma'

Quito is - tegenstelling tot de steden die ik tot nu toe heb gezien - een mix van culturen: mestiezen (van Spaans-Indiaanse afkomst), blanke afstammelingen van de Spanjaarden, mensen met een Afrikaans uiterlijk (volgens Wikipedia afstammelingen van de zwarte slaven die de Spanjaarden meebrachten) en zelfs een enkele gesluierde moslima. Geen MacDonalds of Starbucks, wel hier en daar een KFC en zowaar een ‘shawarma’-tent.

Zegen

De historische binnenstad van Quito is prachtig en staat niet voor niets op de Unesco Werelderfgoedlijst. De kerken, kathedralen, pleinen, parken en koloniale huizen van Lima, Cusco, Trujillo en Cuenca verbleken erbij. En ook hier is het katholieke geloof alom aanwezig. Je kunt geen kerk binnenlopen of er is wel een mis aan de gang en steevast zijn bijna alle banken bezet. Zelfs op straat vinden er zegeningen plaats. Vanaf een berg waakt ‘La Virgen de Quito’ over haar 2 miljoen inwoners.

Check!

Ecuador heeft zijn naam te danken aan de evenaar, zo’n 20 kilometer ten noorden van het centrum van Quito. ‘La Mitad de Mundo’ (het midden van de wereld) wordt gemarkeerd door een gele streep en een enorm (lelijk) monument met bovenop een bronzen globe. Een merkwaardig idee om met één been op het noordelijk en met het andere been op het zuidelijk halfrond te staan. Verder heeft deze plek weinig te bieden maar is natuurlijk een must (check!) vanwege de obligate foto, waarop ik overigens iets overhel naar het noordelijk halfrond. Hoe zat het ook alweer met magnetische velden op de evenaar?

Paradijs

Na zoveel steden ben ik wel toe aan een beetje rust, ruimte, schone lucht en natuur. Daarom zet ik op woensdagochtend voet op de Galápagos, in de voetsporen van Charles Darwin die de eilanden rond 1835 met zijn Beagle bezocht. In totaal zijn er 13 grote eilanden en talloze kleinere, waarvan de meeste onbewoond. Ik heb er drie bezocht: Santa Cruz, North Seymour (onbewoond) en Isla Isabela. Zeehonden en zeeleeuwen, ontelbare knalrode kreeften, gigantische land- en zeeschildpadden, zwarte en bonte land- en zeeleguanen, fregatvogels met een enorme rode keelzak, flamingo’s en blauwvoetgenten (had ik ook nog nooit van gehoord) zwemmen, lopen, kruipen en vliegen rond in hun natuurlijke habitat. Voeg hierbij de ongerepte, hagelwitte stranden en een azuurblauwe oceaan en het paradijs is compleet. Een unieke en onvergetelijke ervaring.

Jungle

Voorlopig ben ik nog niet uitgekeken op al het moois dat de natuur van Ecuador te bieden heeft. Op woensdag 3-2 vlieg ik terug naar Quito om van daaruit door te reizen naar de ‘Oriente’: het oostelijke deel van het land dat grotendeels bestaat uit tropisch regenwoud. Hier ga ik vijf dagen lang een jungle tour maken rond Cuyabena. Of de tocht doorgaat, hangt af van de waterstand in de rivier: als die te laag is, kun je er met de kano niet komen. Hopelijk zijn de regengoden mij gunstig gezind. Zo ja, dan ben ik tot en met 9-2 van de buitenwereld (internet) afgesloten en lees je mijn volgende blog pas daarna. Maar... wordt vervolgd!

¡Hasta luego!