Maandag 1 februari, ik loop om 6 uur ’s ochtends door het nog stille stadje Puerto Ayora op het Galápagoseiland Santa Cruz. Ook op het witte strand van Tortuga Bay ben ik de enige. Langs de baai mangrovebossen, op het zand en in de branding pelikanen en zeeleguanen en in de verte een paar bootjes. Als een paar uur later groepjes toeristen arriveren, pak ik snel m’n biezen.

Haai!

De dag erna waag ik in een propellervliegtuigje voor zes personen de oversteek naar Isla Isabela. Vanuit de lucht is het uitzicht over de eilanden fantastisch. Ook hier talloze zeehonden, leguanen, blauwvoetgenten en pinguïns. Al snorkelend zie ik een zeeschildpad en ja echt: een paar haaien! Kleintjes weliswaar, maar toch. Zelfs bij de haven heb ik er eentje vanaf de kant gespot. De dag erna staat een 18 kilometer lange wandeling op het programma, naar de vulkaan Siërra Negra. Gestolde lava in prachtige kleuren en kratergaten die - als je je hand erin steekt - warm aanvoelen. Ik waan me op de maan.

Pensioen

Een week op Galápagos is veel te kort, maar toch ga ik weer terug naar Quito om mijn reis op het vasteland te vervolgen. In de bus naar het vliegveld zit ik naast een aardige Amerikaanse dame - type witte sneakers, knalroze bloes en zonneklep - die met een groep gelijkgestemde senioren een cruise heeft gemaakt. We wisselen gezellig ervaringen uit. Als ik vertel dat ik al ruim een maand op reis ben, vraagt ze belangstellend hoelang ik al ‘retired’ ben. Ik vind haar opeens een stuk minder aardig.

Koffie en coke

Inmiddels heb ik bericht gekregen dat de geplande jungletour naar Cuyabena in Ecuador niet doorgaat. Het heeft er al een tijd niet geregend, waardoor het water in de Rio Napo te laag staat om met de kano bij de lodge te komen. Al eerder hoorde ik van andere gidsen dat Perú en Ecuador door El Niño te kampen hebben met extreem droog en heet weer. Ik pas mijn plan aan en ga naar Popayán in Colombia. Na een vlotte afhandeling van alle formaliteiten sta ik aan de andere kant van de grens: Colombia. Het land van paramilitairen, guerrilla’s, cocaïnemaffia, corruptie en... koffie! Na vijf weken Nescafé ben ik bijna vergeten hoe echte koffie smaakt.

Pillen

Het kleine busje vanaf de grens naar Popayán zet er flink de vaart in en dendert met hoge snelheid over de PanAmericana. Deze ‘snelweg’, die loopt van Vuurland in Argentinië tot Fairbanks in Alaska, kronkelt hier tussen de spectaculaire bergen en afgronden van de Andes. Snelheidsbeperkingen en inhaalverboden gelden kennelijk niet voor deze chauffeur. Wat onmiddellijk opvalt, zijn de vele patrouilles langs de weg en de harde salsamuziek in de bus. En ook hier stappen bij elke halte talloze verkopers in om ijs, chips, frisdrank, papieren zakboekjes, rijst met kip en geneeskrachtige pillen aan de man te brengen. Bij de volgende halte stappen ze uit en nemen de eerstvolgende bus terug, waar het ritueel zich herhaalt.

Spoorloos

De zeven uur durende busrit voert door een oneindig, bergachtig en bosrijk niemandsland, met af en toe een dorpje waar de tijd lijkt stil te staan. Langs de weg rommelige maar kleurrijke huisjes (soms hutjes) waar altijd wel een bewoner in een hangmat voor het huis schommelt. Mijn doel is San Agustin, een klein dorpje waar her en der verspreid honderden prehistorische beelden van oude, inheemse beschavingen zijn gevonden. Mysterieuze gestalten, die vooral bij sarcofagen stonden. De lokale gids Miriam vertelt vier uur lang in goed Engels veel wetenswaardigheden over de vondsten. Maar het meest spreekt mij haar persoonlijke verhaal aan. Haar dochter, die zij als baby ter adoptie heeft afgestaan, woont en werkt in Rotterdam. Miriam is er nog nooit geweest maar onderhoudt contact met haar via Facebook en email. De foto van haar en mij wil ze trots aan haar dochter sturen. Het is alsof ik ‘Spoorloos’ in levende lijve meemaak.

De komende dagen reis ik verder naar het midden van Colombia, naar Cali, de koffiestreek en Bogotá. Wordt vervolgd.

¡Hasta luego!