Maandag 11 januari, twee dagen Lima zitten erop. Deze wereldstad (ruim 7 miljoen inwoners) wordt door veel toeristen gemeden; toch is vooral het oude centrum de moeite waard. Op zondag kom ik toevallig midden in een katholieke processie terecht: een twee uur durende optocht vanuit de kathedraal, waarbij vertegenwoordigers van 12 districten ieder een levensgrote draagbaar op hun schouders hebben met daarop rijk versierde afbeeldingen van Jesus, Maria en andere heiligen. De hele processie wordt begeleid door carnavalesk uitgedoste gelovigen en luide muziek. Indrukwekkend.

VIP

De volgende dag reis ik van Lima naar Trujillo (noordwesten). Om de tien uur durende busreis enigszins comfortabel te overbruggen, heb ik een VIP-stoel van $30 geboekt, met extra beenruimte en een verstelbare rugleuning. Bij gebrek aan spoorwegen is reizen per (redelijk luxe) touringcar voor de Peruanen heel normaal. Voor de kortere afstanden zijn er de beduidend minder luxe ‘colectivo’s’, meestal aftandse, ronkende minibusjes waarvan je je afvraagt wanneer ze voor het laatst APK zijn gekeurd, if ever.

Bingo in de bus

Om de tijd te doden, worden er in de bus bingokaarten uitgedeeld. Helaas is mijn kennis van de Spaanse telwoorden nog niet van een dusdanig niveau dat ik de cijfers die in rap tempo door de intercom worden omgeroepen op mijn kaarten kan wegkrassen. Onderweg zie ik het landschap veranderen. De hoge, ruige bergtoppen van de Andes maken plaats voor woestijnachtige heuvels in meer dan vijftig tinten bruin, met aan de linkerkant van de weg in de verte af en toe een glimp van de Stille Oceaan. Het wordt ook geleidelijk warmer, boven de 25 graden. Vele kilometers lang is er nauwelijks een dorpje te bekennen. En zelfs als je iets van bebouwing ziet, is het veelal rommelig, onaf, vervuild, stoffig en grauw. Een groot contrast met het aangeharkte Nederland...

Pepperspray

Toen ik een paar dagen daarvoor uit Cusco vertrok, was mijn pepperspray daar nog niet bezorgd. Ik had in Emmerich een elegante, roze flacon gekocht die eruitziet als een groot uitgevallen lipstick. Daarmee zou ik me in geval van nood kunnen verdedigen want je weet maar nooit, als vrouw alleen. Ik dacht slim te zijn en heb het pakketje vanuit Nederland opgestuurd naar het hotel waar ik in Cusco een aantal nachten verbleef. Volgens Track&Trace van PostNL is het nog steeds onderweg. Overigens heb ik me tot nu toe nog geen moment onveilig gevoeld. De mensen zijn erg behulpzaam en vriendelijk, alhoewel ik altijd op mijn hoede ben.

Zon

Net als Cusco en Lima heeft het centrum van Trujillo veel mooi gerestaureerde, koloniale herenhuizen, naast de gebruikelijke kathedralen, kerken en kloosters. Die zijn - zoals in bijna alle steden hier - vooral rond het centrale plein te vinden dat steevast Plaza de Armas of Plaza Mayor heet. De plaza’s zijn een ontmoetingsplaats voor de lokale bevolking en zijn ook ’s avonds - als het koeler is - nog druk en levendig. Ook in de omgeving van Trujillo struikel je over de geschiedenis, zoals Chan-Chan (Zon-Zon): de overblijfselen van negen grote lemen paleizen uit het rijk van de Chimú (850-1450 na Chr.).

Hangmat

Na twee dagen Trujillo reis ik verder naar Máncora, wederom een rit van bijna elf uur die ik dit keer met de nachtbus afleg. Waar in Trujillo het aantal ‘gringos’ op de vingers van een hand is te tellen, ben ik in Máncora niet de enige blanke buitenlander. Máncora is het Peruaanse ‘surfer’s paradise’ en trekt daarom nogal wat backpackers. Niet dat ik nu zo dol ben op surfen maar het is beslist geen straf om, schommelend in een hangmat, te genieten van het uitzicht over witte stranden en een blauwe oceaan.

Vrijdagavond 15-1 stap ik om 23 uur in de nachtbus waarmee ik hopelijk zonder al te veel problemen de grens met Ecuador oversteek. Op internet staan nogal wat spookverhalen, dus ik ben benieuwd of ik mijn volgende bestemming - Cuenca - bereik. Wordt vervolgd.

¡Hasta luego!