Maandag 15 februari, ik ben in Bogotá, een metropool met ruim acht miljoen inwoners. De dag ervoor ben ik vanuit het hete, Caribische Cartagena naar de hoofdstad van Colombia gevlogen. Het is er meteen een graad of 15 kouder, want hoewel je hier dichter bij de evenaar bent, ligt de stad op zo’n 2700 meter hoogte tegen de bergen aan.

Zwervers

Nooit eerder heb ik zoveel zwervers, daklozen en bedelaars gezien, mannen en vrouwen, oud en jong. Het is erger dan ik had verwacht. Om de tien meter zie ik wel iemand liggen, rond prullenbakken scharrelen of voorbijgangers aanklampen. Vervuild, verwaarloosd en vaak verward, waarschijnlijk onder invloed van drugs en drank.

Overleven

Onder leiding van een gids maak ik met andere toeristen een vijf uur durende fietstocht kriskras door een aantal wijken van de stad, dwars door het krankzinnige verkeer. Aan de rand van Santa Fe, een van de meest verpauperde wijken, krijgen we de opdracht om camera's, mobiele telefoons en andere rijkdommen op te bergen. In deze ‘no-go area’ hangen op klaarlichte dag overal prostituees rond, zo op het oog vaak nog heel jong. Auto’s en scooters scheuren door de vervuilde straatjes en op elke hoek staan bewapende politieagenten. Overal handel, drukte, lawaai, rotzooi, stank, vervallen gebouwen en heel veel mensen. Dit is de zelfkant, het rauwe, meedogenloze Bogotá zonder opsmuk waar overleven het credo is.

Een stad van uitersten

Het overschaduwt de mooie kanten die de stad ook heeft: het historische centrum met het enorme Plaza de Bolívar, statige regeringsgebouwen, de kathedraal, het presidentiële paleis, het Museo del Oro met eeuwenoude collecties gouden en zilveren sieraden en het Museo Botero met werken van de Colombiaanse kunstenaar Fernando Botero. Ook het uitzicht over de stad vanaf de berg met het witte kerkje Monserrate, voor veel Colombianen een bedevaartsoord, is indrukwekkend. Het noorden van de stad wordt gedomineerd door glimmende kantoorgebouwen, luxe winkelstraten en hippe eettentjes. Bogotá: een stad van uitersten.

Beestjes

Na vijf dagen in deze heksenketel neem ik een binnenlandse vlucht naar het kleine plaatsje Leticia in het zuid-oosten, het Amazonegebied op de grens van Colombia, Perú en Brazilië. In Leticia houden de wegen op en varen talloze grote en kleine boten de Amazone op en af. Ik word door een bootje opgehaald en naar mijn ‘floating cabin’ gebracht, een drijvende lodge aan de oever van de Amazone, met uitzicht over de brede rivier met troebel water, drijfhout, af en toe een paar rivierdolfijnen en vooral ’s nachts een kakofonie aan junglegeluiden, steevast gevolgd door een oorverdovende stilte waarna het gekrakeel opnieuw losbarst. En o ja, veel beestjes die kruipen, kriebelen, zwermen en zoemen.

Regenwoud

Vanuit de lodge maak ik drie dagen lang excursies in de jungle. Ik ga het oerwoud in met een lokale gids die zich met zijn machete een weg kapt door het ondoordringbare regenwoud met een luchtvochtigheid van 100%, voor mijn gevoel. Een begaanbaar pad is hier ver te zoeken en ik waad soms tot aan mijn knieën door het water. Het is hier onwaarschijnlijk mooi, met prachtige vegetatie, exotische bloemen, grote en kleurige vlinders, minuscule kikkertjes, apen en miljoenen muggen die ik - ondanks mijn Deet - nauwelijks van het lijf kan houden. Het tropische regenwoud doet zijn naam eer aan, want het water komt met bakken naar beneden. Onderweg bezoeken we een ‘indigenous community’, om zodoende een inkijkje te krijgen in de manier waarop deze oorspronkelijke bevolking ook nu nog volgens eeuwenoude tradities leeft. Het is alsof de tijd er heeft stilgestaan.

Avontuur

Dat geldt helaas niet voor mij. Vandaag vlieg ik vanuit de Amazone terug naar Bogotá en vrijdag land ik hopelijk veilig op Schiphol. De afgelopen twee maanden heb ik ruim 3000 kilometer in de bus gezeten en vele kilometers in de lucht. Ik heb prachtige en steeds wisselende natuur en mooie maar ook vervuilde en vernielde landschappen gezien, grote steden en kleine dorpjes bezocht, rijkdom en armoede meegemaakt en heel veel aardige en behulpzame mensen ontmoet. Of ik spijt heb van mijn avontuur? Geen seconde. Het was een onvergetelijke én leerzame ervaring die ik niet had willen missen.

Leuk dat je me gevolgd hebt, bedankt voor het lezen en mocht je geïnspireerd zijn geraakt: don’t dream it, do it!

Adios!